Śledź nas na:



Pedeutologia - geneza

Orientacje pedeutologiczne:

 

  1. Osobowościowa – czynności nauczania i wychowania zależne od cech osobowych nauczyciela.

     

    Przedstawiciele:

    J. W. Dawid – ojciec polskiej pedeutologii. rozpatruje powołanie.

    Z. Mysłakowski – przyjmuje kontaktowość, talent pedagogiczny.

    Kreutz – wprowadza pojęcie zdolności sugestywnej, traktuje jako zdolności wrodzone.

    S. Baley – zdatność wychowawcza – zbiór cech umożliwiających i ułatwiających wychowanie innych; krytykuje koncepcję cech idealnych.

     

  2. Pozytywistyczna – pytanie o sprawność operacyjną nauczyciela, zwracanie uwagi na mechanizm adaptacji jako skuteczną drogę poznania, nabywania sprawstwa zawodowego.

     

  3. Humanistyczna – dobra edukacja nauczycieli jest procesem indywidualizowania osobowości.

 

Orientacja osobowościowa:

  • Inspiracją tego podejścia były teorie biologiczno – psychologiczne, fenomenologiczne, pedagogika i nurt nowego wychowania.

  • Językiem jest język psychologii – indywidualność, subiektywność, wczucie, misja lub powołanie.

     

Orientacja pozytywistyczna (technologiczna):

  • Pojęcie dobrego nauczania łączone z fachowością.

  • Kopiowanie strategii działań dobrych nauczycieli.

  • Opracowanie wykazu specjalnych kompetencji nauczycieli.

  • Kwalifikacje to sprawności bezpośrednio użyteczne w działaniu.

  • Likwidacja pojęcia wartości.

 

Orientacja humanistyczna:

  • Opozycja przeciwko nauczycielowi – technologowi.

  • Dobry nauczyciel to przede wszystkim człowiek.

  • Wiedza specjalistyczna jest podstawowym warunkiem kompetencji.

  • Kształcenie nauczycieli ma być procesem stawania się nauczycielem.

 

Model nauczyciela

  • Etosowy punkt widzenia na zawód nauczyciela.

  • Model profesjonalisty.

  • Model refleksyjnego praktyka (refleksyjne profesjonalista).



Zobacz także