Pedeutologia - geneza
Orientacje pedeutologiczne:
-
Osobowościowa – czynności nauczania i wychowania zależne od cech osobowych nauczyciela.
Przedstawiciele:
J. W. Dawid – ojciec polskiej pedeutologii. rozpatruje powołanie.
Z. Mysłakowski – przyjmuje kontaktowość, talent pedagogiczny.
Kreutz – wprowadza pojęcie zdolności sugestywnej, traktuje jako zdolności wrodzone.
S. Baley – zdatność wychowawcza – zbiór cech umożliwiających i ułatwiających wychowanie innych; krytykuje koncepcję cech idealnych.
-
Pozytywistyczna – pytanie o sprawność operacyjną nauczyciela, zwracanie uwagi na mechanizm adaptacji jako skuteczną drogę poznania, nabywania sprawstwa zawodowego.
-
Humanistyczna – dobra edukacja nauczycieli jest procesem indywidualizowania osobowości.
Orientacja osobowościowa:
-
Inspiracją tego podejścia były teorie biologiczno – psychologiczne, fenomenologiczne, pedagogika i nurt nowego wychowania.
-
Językiem jest język psychologii – indywidualność, subiektywność, wczucie, misja lub powołanie.
Orientacja pozytywistyczna (technologiczna):
-
Pojęcie dobrego nauczania łączone z fachowością.
-
Kopiowanie strategii działań dobrych nauczycieli.
-
Opracowanie wykazu specjalnych kompetencji nauczycieli.
-
Kwalifikacje to sprawności bezpośrednio użyteczne w działaniu.
-
Likwidacja pojęcia wartości.
Orientacja humanistyczna:
-
Opozycja przeciwko nauczycielowi – technologowi.
-
Dobry nauczyciel to przede wszystkim człowiek.
-
Wiedza specjalistyczna jest podstawowym warunkiem kompetencji.
-
Kształcenie nauczycieli ma być procesem stawania się nauczycielem.
Model nauczyciela
-
Etosowy punkt widzenia na zawód nauczyciela.
-
Model profesjonalisty.
-
Model refleksyjnego praktyka (refleksyjne profesjonalista).